DAT OLLE LEED!

 

 

To Tied, äs’t Fehme gaw un Ding,

Höert bi dat Duorp en Gausebrink -

De Köster höll dorup de School

Un hodd de Geis för allemaol.

 

Naot’t Morgenlüden trock he los,

Döert heele Duorp reip he: „Gos, Gos!“

De Geise keimen ut den Stall,

Un’t Blagentüg vann üöwerall.

 

Har up den Brink he alls bineen,

Dö’t he de Ganten dor utnen,

Weil sick dat Aostüg nich vedröeg,

Sick biet un met de Flittken schlög.

 

De Kinner leipen nao de Kuhl,

Dao wösken se sick ierst dat Mul.

Dann wür dor biät, sau äs’t sick hört

Un dann gönk’t los, dann woer delährt.

 

Se süngen ierst, sau vull ick weet,

Von Pastors Koh, dat schöne Leed.

Un middags - was de Schole dohn -

De Köster moß hen lüden gohn.

 

De Schölers lörden nicks daorbie,

Un Naomiddags wöer immer frie.

Frogt man de Köster, wu dot wöer,

Dann sag de „guede, leiwe Herr,

 

Ick doh mien’n Denst, quack mi nich an,

Nich en, de mi wat maken kann.

Ick sin up Liäwenstied anstellt

Un krieg daoför mien faste Geld.“

 

Men äs de Geisepries sau föll,

Dat boll nich een mehr Geise höll,

He ohne Geis up’n Brink spazeert

Un dann de Blagen doch nicks lährt.

 

Dao wöer do in’n Gemeineraot

Nen Käl, de reip ümpt annere Wod:

„De Scheiper, hepp i dat all hört,

Dat de fört Geld sau weinig lährt?“

 

De Scheiper schwöer, heel giäll von Wut:

„De Käl sall ut den Raot heruit!“

Un bie deWoahl heff he’t probeert

Un heff den Raot ganz fies blameert.

 

He blärt in’t heele Duop et rund:

„De Käl is in den Hansabund!“

De Lüde frögen, wat dat wör?

De Scheiper segg: „Wat ick sau hör.

 

Verschreckt u nich, dat is nich nett,

Dat in den Bund man Kinner frätt.

Un nachs hölt he met’n Dübel Raot;

Daovon häw auk de Käl so’n Woed.

 

Dat döht de Düwel nich ümsüß.

Seih ih den Raot, Lü, makt en Krüs!

Wähl ih den Käl, Lü, dat ist klaor,

Hot Kasper u met Hut und Haor!“

 

Do wöud’t de Lüde kaolt und heet.

Vann Schreck kweim är de kaole Schweet.

Se reipen: „Ne, mien Gott un Här,

Mien Liäw wähl wie den Raot nich mähr!“

 

De Scheiper menn, he har et ret’tt

Wenn he den Käl ut’t Raothus sett.

De annern Raot, dat fromme Greih,

Meinde he, dat em dat noch nichs deih.

 

Menn es nao Gronau, Stemmert, Rhein,

De Schölers leipen graut un klein,

Un äs de nie Raot dat hört,

Dat he noch gra fief Blagen lährt,

 

Daor reipen Se: „Nu hefft doch schellt,

För nicks und wiernicks giwt kien Geld.“

De Scheiper wöer int Armhus dohn,

He konn van daor men lüden gaohn.

 

Sau wöer man daomols, to de Tied,

Nen angestellten Scheiper quit.

Un nu, wat meck van Dag de Prüß?

He giw nu Dusende umsüß.

 

 

Zur Verfügung gestellt von P. Pieper