De westfäölske Buer in´n Himmel

 Natz, en westfäölschken Buer, satt in´n Himmel tüschken de annern Siäligen un was an´t Hallelujasingen. Dao göng up enmoal de Himmelsdör loss, un nen annern westfäölsken Buer kamm harin. He har´ne Schirmkipps up un Holsken an de Föt, raukte siene Piep un höll sienen Plogstock noch in de Hand. He kiek sik erst es üm in den schönen, grauden Himmelssaal. De was grar frisk bonert, weil dor de hilligen elfdusend Jungfrauen, de hilligen Patriarchen un Propheten en´n Ball giewen wollen, dat de gelährten Lüh doch äs endlick auk biettken van ähre Böker wägkammen.-

Doa namm de Buer siene Kipps af, tröck de Holsken ut, stellde sick dicht bi de Dör und bekiek sick genau dat Plätzken, woa se stönnen, um dat je se dorno auck wierfinnen konn. Jau, Buurn sind vörsichtig, un dat konn man in düssen Fall gaas gued begriepen, denn aohne Holsken künnt de Westfaolen nich liäwen, un well weet, of man in´n Himmel welke maken loaten kann!

Van´n Hilligen, de Holskenmaker wirst is, heb ick noch nicks hört.

Äs de Buer sick dann noh alle Sieten ümkiecken har, kreeg he sick en Engelken bi de Flittken, wat dicht bi de Dör met annere Engelkes an´t Spiellen was, un frogg em wat. Dat Engelken wieste dann in de Richtung, woa Natz an´t Hallelujasingen was, un de Buer kamm up siene Söck up em to. Äs Natz em sög, sprüng je in de Höcht, liäp denn nieen Himmelsgast entgieggen, pock em an de Hand un raip:"Buäh, buäh, Jupp, woa kummst du dann här? Bis du auk unnen afkrast? Kumm an, krieg di dedal -hier up´t Sofa- Dao sitt´t sick week."

Jupp daih dat. "Jau", lachte he dann, "ik sin grar ankuemen un heb mi faots noa di dörfroggt; weeß wull, wi sind jao so lang Frönde un Naobers wierst, dao was ick doch nieschierig, wu diet göng."

"Ao, mi geiht´t düftig gued", sagg Natz, "wenn´m erst in´n Himmel is, dann is´m ut´n Schnieder. Man et is nich licht, drintekuemen. Wu göng di dat denn met Petrus?"

"Met Petrus?" grinste Jupp, "Junge, Junge, dat as´n sur Stück Arbeit. He woll mi partu de Himmelsdör nich laosmaken. Ik was dao unnen en unverbiätterlicken Wilddeiw wiest, sagg he, un woll sick absolut nich üöwertügen laoten, dat Wilddeiwerie egentlicks gar kinne Sünn is. Antleßt, äs mien Bidden un Biäddeln mi garnicks helpen woll, dao föng ick up´n maol an te kraien äs´n Hahn -un mienen leiwen Petrus höll sick beide Aohren to un suste achter siene graute Poort. Dao häb ick gau de Himmelsdör laosmakt un sinn rinsust, denn de Schlüddel satt in´t Schlott."

Dao moß Natz lachen. "Dat häs gued makt, Jupp", sägg he, "män wat dat Wilddeiwen angeiht, dat moß di nu verkniepen, dat giff´t hier nich."

"Unwat giff´t denn hier buoben?" fraogg Jupp: "Wu is´t denn hier so in´n Himmel?"

 "O, hier is´t schön: kinn Tantpien un kinn Bukpien mähr, kinnen Iäge met Wief un Blagen, met Knecht un Magd, kinn Quiälen un Malochen mähr, dat man de Penniken för de Stüer bineenkrigg. Un dann dat gaase Jaohr Sommer, Dag för Dag schön Wiedder, un alltied Singen un Jubileeren vör ussen leiwen Härn..."

Up eenmaol häörde Natz up te küren und tröck de Nijs krus. "Buäh, Buäh", fraogg Jupp, "wat is bloß laos, Natz, wat snupperst du an mi harüm äs so´n Jagdrüen, un wat mäckst för´n bedröwt Gesicht?"

"Aoh", sägg Natz un grienn dobi boll, "du rückst so schön nao Piar un nao frisk plögt Land; dao dach ick so in mienen Sinn,wu herrlick dat wull was, wenn ick noch eenmaol actern Plog üöwer miene Kämp gaohn konn, doa unnen in´t Mönsterland.

Verfasser unbekannt